Τι είναι αγάπη; Από που ξεκινάει και που τελειώνει; Είναι κάτι χωρίς το οποίο δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος ή είναι απλά μια ανάγκη του μυαλού για να μας δίνει λόγο ύπαρξης στην καθημερινότητα και στις σχέσεις μας; Γιατί αναζητούμε την αγάπη τόσο εμμονικά και όταν την έχουμε προσπαθούμε να τη διώξουμε; Είμαστε άρρωστοι ή απλά όταν αγαπάμε και αγαπιόμαστε βλέπουμε τον πραγματικό μας εαυτό και κάτι σε αυτόν μας φοβίζει; Βλέπουμε αδυναμίες και τρωτά σημεία ή βγαίνουν ανασφάλειες στη φόρα που δεν μπορούμε να χειριστούμε;
Ξεκινάμε λοιπόν λέγοντας πως για να υπάρχει πρέπει να αγαπάμε πραγματικά και ουσιαστικά τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τους άλλλους να μας αγαπήσουν άνευ όρων αν εμείς δεν τους το εμπνεύσουμε και να έχουμε αποδείξει ότι είμαστε σίγουροι για την ύπαρξή μας και την θέση μας στον κόσμο. Από την αγάπη που δείχνουμε στον εαυτό μας εξαρτώνται και οι σκέψεις που κάνουμε για τον κόσμο γενικότερα και ειδικότερα αλλά και οι σκέψεις που κάνουμε για το μέλλον μας. Αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει πως βλέπω λιγότερο καχύποπτα τις δυνάμεις και αδυναμίες μου, στηρίζομαι περισσότερο σε αυτές, μαθαίνω από τα λάθη μου και δέχομαι την αποτυχία και προσπαθώ μέσω αυτής να διδαχθώ για να εξελιχθώ. Κατ' επέκταση βλέπω τον κόσμο πιο καθαρά, πιο διαλλακτικά, πιο βαθιά, δεν σημαίνει πως τον βλέπω αφελώς και ότι όλοι και όλα είναι καλά, αλλά με αυτό τον τρόπο σημαίνει πως βρίσκομαι συνεχώς σε εγρήγορση και σε πνευματική διάυγεια. Βλέπω το μέλλον όπως το παρόν με ευκολίες και δυσκολίες και είμαι προετοιμασμένος για αυτό, με τέτοιο τρόπο που να βιώσω την απογοήτευση όσο πιο ανώδυνα γίνεται εφόσον και αν με επισκεφθεί.
Σε καμία περίπτωση δεν εννοείται πως δεν θα βιώσουμε τίποτα αρνητικό στη ζωή μας, αλλά έχοντας μια καλή εικόνα του εαυτού μας θα μπορούμε να χειριζόμαστε τις δυσκολίες με μεγαλύτερη ανεση. Θα έχουμε τη δύναμη να εκμηδενίζουμε και να εκλογικεύουμε το άγχος, τις φοβίες και τις όποιες ανησυχίες μας, αποτρέποντας γενικεύσεις που αορούν στον εαυτό, τον κόσμο και το μέλλον.
