Διανύουμε μία οικονομικο - ιστορική περίοδο σαν χώρα και σαν άνθρωποι που μόνος στόχος είναι η επιβίωση και ίσως η επικράτηση θεσμών, αξιών και ηθικών αρχών. Βασικό συνάισθημα που επικρατεί αυτόν τον καιρό στην πλειοψηφία των ανθρώπων είναι αυτό της απόγνωσης, είναι όμως μόνο το μόνο που μπορεί να επικρατήσει, δεν υπάρχει το άλλο άκρο; Δεν προσπαθώ να τονίσω να δημιουργήσουμε μια ουτοπία για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να ανασυγκροτηθούμε, αλλά τουλάχιστον να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε βασικές ανάγκες και ένστικτα. Γνωρίζω πολύ καλά πως ειδικά αυτή την περίοδο η επίσκεψη σε ένα Ψυχολόγο είναι πολυτέλεια και ασύμφορη. Ίσως να φταίμε και εμείς οι ίδιοι οι επαγγελματίες με τις τραγικά υψηλές τιμές που ακούγεται ότι χρεώνουμε.
Όμως αναρωτιέμαι είναι προτιμότερο να καλύψουμε ένα πρόβλημα μας, που δεν έχει κάποια παθολογία με την χρήση φαρμάκων ή με όποιες δυσκολές αυτό συνεπάγεται να έχουμε το σθένος και την πυγμή να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας; Δεν είναι μια διαδικασία εύκολή αλλά είναι προτιμότερο να μην σκεφτόμαστε επειδή ακολουθούμε κάποια φαρμακευτική αγωγή; Πως θα μπορέσουμε να αισθανθούμε, να νιώσουμε, να επιθυμησουμε, να βάλουμε στόχους και να καλλιεργήσουμε αυτό που λέγεται εαυτός και ως εκ τούτου να βρούμε λύσεις προς το συμφέρον μας;
Το μυαλό μας έχει τόση δύναμη που κανένα φάρμακο δεν είναι αρκετό για να την ελέγξει και να την εξουδετερώσει. Όσο το αφήνουμε τόσο θα μας αφήνει και δεν θα μπορούμε να βάλουμε σε σειρά σκέψεις, δραστηριότητες και να επιτεύξουμε στόχους.
Τέλος, θέλω να ρωτήσω μήπως μας βολέυει αυτή η κατάσταση απραξίας και αδράνειας του μυαλού στην οποία έχουμε περιέλθει; Μήπως έχουμε ξεβολευτεί από μια πραγματικότητα που δεν μας χάριζε τίποτα άλλο παρά ύλη και πλασματική ηλικία; Μήπως έχει έρθει η στιγμή για ολική συναισθηματική και ψυχική ανασυγκρότηση με στόχο τη δημιουργία ανθρώπως πιο ανθεκτικών και λιγότερο βολεμένων;
Όμως αναρωτιέμαι είναι προτιμότερο να καλύψουμε ένα πρόβλημα μας, που δεν έχει κάποια παθολογία με την χρήση φαρμάκων ή με όποιες δυσκολές αυτό συνεπάγεται να έχουμε το σθένος και την πυγμή να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας; Δεν είναι μια διαδικασία εύκολή αλλά είναι προτιμότερο να μην σκεφτόμαστε επειδή ακολουθούμε κάποια φαρμακευτική αγωγή; Πως θα μπορέσουμε να αισθανθούμε, να νιώσουμε, να επιθυμησουμε, να βάλουμε στόχους και να καλλιεργήσουμε αυτό που λέγεται εαυτός και ως εκ τούτου να βρούμε λύσεις προς το συμφέρον μας;
Το μυαλό μας έχει τόση δύναμη που κανένα φάρμακο δεν είναι αρκετό για να την ελέγξει και να την εξουδετερώσει. Όσο το αφήνουμε τόσο θα μας αφήνει και δεν θα μπορούμε να βάλουμε σε σειρά σκέψεις, δραστηριότητες και να επιτεύξουμε στόχους.
Τέλος, θέλω να ρωτήσω μήπως μας βολέυει αυτή η κατάσταση απραξίας και αδράνειας του μυαλού στην οποία έχουμε περιέλθει; Μήπως έχουμε ξεβολευτεί από μια πραγματικότητα που δεν μας χάριζε τίποτα άλλο παρά ύλη και πλασματική ηλικία; Μήπως έχει έρθει η στιγμή για ολική συναισθηματική και ψυχική ανασυγκρότηση με στόχο τη δημιουργία ανθρώπως πιο ανθεκτικών και λιγότερο βολεμένων;
