Πολλοί από εμάς πολλές φορές μπορεί να παρανιόμαστε ότι δεν έχουμε ανθρώπους κοντά μας που να μας ακούν. Άτομα με τα οποία να μπορούμε να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας, τα προβλήματά μας και γενικότερα ότι μας απασχολεί. Πολλές φορές μπορεί να μην συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα συνταρακτικό στη ζωή μας και απλά να έχουμε ανάγκη κάποιον για να του γκρινιάξουμε. Να καθόμαστε με τις ώρες και να κάνουμε αναλύσεις επί των αναλύσεων, να απαντάμε σε διάφορα γιατί και κάπου στη συζήτηση να ξεφυτρώνουν καινούργια.
Υπάρχουν στιγμές όμως που δεν έχουμε ανθρώπους διαθέσιμους για αυτή μας την ανάγκη και αυτό μπορεί να επιδεινώνει όποια άισθηση μοναξιάς ενδεχομένως αισθανόμαστε. Να νιώθουμε ότι κανείς δεν είναι εκεί για να μας ακούσει, να μας αφουγκραστεί, να μας καταλάβει. Και κάπου εδώ έχρομαι να ρωτήσω το εξής: μπορούμε να κάνουμε εμείς το ίδιο για το άλλους; Το έχουμε κάνει σε δικούς μας ανθρώπους, στις σχέσεις, στις φιλίες μας; Έχουμε επιτρέψει στον άλλον να μιλήσει και να αναμοχλεύει τη ζωή του κι εμείς απλά να του παρέχουμε τα αφτιά μας;
Είναι μια μορφή ικανοποίησης, το να μπορεί κάποιος να ανέχεται αυτού του είδους τη συνανστροφή που αποζητούμε. Για να μπορούμε να όμως να το έχουμε σε διαθεσιμότητα, αν όχι πάντα αλλά συχνά, θα πρέπει και οι ίδιοι να γίνουμε καλοί ακροατές. Οι γονείς για παράδειγμα θα πρέπει να επιτρέπουν στα παιδιά τους να γκρινιάξουν για το πρόβλημα που έχουν με έναν καθηγητή ή έναν συμμαθητή, να μην προσφέρουν τη λύση που έχουν στο μυαλό τους και να μην καταφεύγουν σε απαντήσεις κάτι θα του έκανες γι΄αυτό έχει αυτή τη συμπεριφορά απέναντί σου. Στις φιλίες μας το ίδιο, στις ίδιες μας το ίδιο. Καλό είναι να παρέχουμε αυτή τη δυνατότητα ακρόασης, για να αυξήσουμε τις πιθανότητες να την λάβουμε πίσω.
Επίσης, είναι πολύ καλό να σκεφτούμε αν νιώθουμε αυτή τη μοναξιά, αν όταν μιλάμε και γκρινιάζουμε παρέχουμε με πολλές πληροφορίες τον ακροατή μας. Αν εντοπίσουμε ότι αυτό συμβαίνει, τότε θα πρέπει να ιεραρχήσουμε ή να τη στήσουμε αυτά που έχουμε στο μυαλό μας, έτσι ώστε να γίνουμε πιο κατανοητοί και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστικού. Γράψτε τον εαυτό σας σε μια κασέτα και βαθμολογήστε αυτά που λέτε σαν να τα ακούγατε για πρώτη φορά. Σας αρέσετε; Πως μπορεί να νιώθουν οι άλλοι όταν σας ακούν και τι μπορεί να σκέφτονται; Αν εντοπίσετε ότι κουράζεστε, τότε σημαίνει ότι και οι άλλοι κουράζονται. Βρείτε τα λάθη και διορθώστε τα.
Αν πάλι βρϊσκεστε σε μια συζήτηση που δεν σας τραβάει το ενδιαφέρον, ενώ για τους συνομιλήτες μπορεί να εξαιρετικά σημαντικά, μην την αποφύγετε ή μην προσπαθήσετε να αλλαξετε θέμα συζήτησης, αλλά αντίθετα δείτε τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα και προσπαθείστε να αντλήσετε νέες πληροφορίες που, ναι, μπορεί να μην σας χρειαστούν ποτέ αλλά θα κάνετε τους συνομιλητές σας να νιώσουν σημαντικοί και σίγουρα κάποια θα σας το ανταποδώσουν.
Υπάρχουν στιγμές όμως που δεν έχουμε ανθρώπους διαθέσιμους για αυτή μας την ανάγκη και αυτό μπορεί να επιδεινώνει όποια άισθηση μοναξιάς ενδεχομένως αισθανόμαστε. Να νιώθουμε ότι κανείς δεν είναι εκεί για να μας ακούσει, να μας αφουγκραστεί, να μας καταλάβει. Και κάπου εδώ έχρομαι να ρωτήσω το εξής: μπορούμε να κάνουμε εμείς το ίδιο για το άλλους; Το έχουμε κάνει σε δικούς μας ανθρώπους, στις σχέσεις, στις φιλίες μας; Έχουμε επιτρέψει στον άλλον να μιλήσει και να αναμοχλεύει τη ζωή του κι εμείς απλά να του παρέχουμε τα αφτιά μας;
Είναι μια μορφή ικανοποίησης, το να μπορεί κάποιος να ανέχεται αυτού του είδους τη συνανστροφή που αποζητούμε. Για να μπορούμε να όμως να το έχουμε σε διαθεσιμότητα, αν όχι πάντα αλλά συχνά, θα πρέπει και οι ίδιοι να γίνουμε καλοί ακροατές. Οι γονείς για παράδειγμα θα πρέπει να επιτρέπουν στα παιδιά τους να γκρινιάξουν για το πρόβλημα που έχουν με έναν καθηγητή ή έναν συμμαθητή, να μην προσφέρουν τη λύση που έχουν στο μυαλό τους και να μην καταφεύγουν σε απαντήσεις κάτι θα του έκανες γι΄αυτό έχει αυτή τη συμπεριφορά απέναντί σου. Στις φιλίες μας το ίδιο, στις ίδιες μας το ίδιο. Καλό είναι να παρέχουμε αυτή τη δυνατότητα ακρόασης, για να αυξήσουμε τις πιθανότητες να την λάβουμε πίσω.
Επίσης, είναι πολύ καλό να σκεφτούμε αν νιώθουμε αυτή τη μοναξιά, αν όταν μιλάμε και γκρινιάζουμε παρέχουμε με πολλές πληροφορίες τον ακροατή μας. Αν εντοπίσουμε ότι αυτό συμβαίνει, τότε θα πρέπει να ιεραρχήσουμε ή να τη στήσουμε αυτά που έχουμε στο μυαλό μας, έτσι ώστε να γίνουμε πιο κατανοητοί και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστικού. Γράψτε τον εαυτό σας σε μια κασέτα και βαθμολογήστε αυτά που λέτε σαν να τα ακούγατε για πρώτη φορά. Σας αρέσετε; Πως μπορεί να νιώθουν οι άλλοι όταν σας ακούν και τι μπορεί να σκέφτονται; Αν εντοπίσετε ότι κουράζεστε, τότε σημαίνει ότι και οι άλλοι κουράζονται. Βρείτε τα λάθη και διορθώστε τα.
Αν πάλι βρϊσκεστε σε μια συζήτηση που δεν σας τραβάει το ενδιαφέρον, ενώ για τους συνομιλήτες μπορεί να εξαιρετικά σημαντικά, μην την αποφύγετε ή μην προσπαθήσετε να αλλαξετε θέμα συζήτησης, αλλά αντίθετα δείτε τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα και προσπαθείστε να αντλήσετε νέες πληροφορίες που, ναι, μπορεί να μην σας χρειαστούν ποτέ αλλά θα κάνετε τους συνομιλητές σας να νιώσουν σημαντικοί και σίγουρα κάποια θα σας το ανταποδώσουν.
